دوستت دارم.... برای خدا

عشق فرزند یک چیزی مثل جبر می مونه، از ائن لحظه ای که می فهمی بارداری یک عشقی درونت شکل می گیره که با بزرگ شدن بچه بزرگ تر می شه و وقتی اولین نگاه رو به صورت معصومش می اندازی کامل و کامل تر میشه.

این حس مادری همیشه هست، آدم بچه اش رو در هر شرایطی دوست داره حتی اگه از نظر دیگران زشت و شیطون و بد بیاد اما عزیز مادرش می شه . به نظرم همه مادرهای طبیعی این طورین یعنی طبیعت آدم هاست....

خوب منم مستثنی نبودم، من روشای نازم رو قد تمام دوست داشتنی ها دوست داشتم و انگار قلبی جدید پیدا کرده ام که بیرون بدنم می تپه.. اون موقع ها من بودم و طبیعت مادرانه و بچه ام مثل همه مادرها در همه جای دنیا ختی مثل پرندگان و حیوانات که گاهی صحنه های مادری کردنشون اشک به چشم آدم می یاره

از یک روزی به بعد که تصمیم گرفتم سبک زندگیم رو عوض کنم و مدار زندگیم رو از روی خودم بردارم و به خدایم انتقال بدم این نگرس من عوض شد... حالا خودم را کسی می دونم که خدا فرشته ای در دستانش قرار داده و گفته باید به بهترین نحو تربیتش کنی، باید مراقب رفتارها و نگاه ها و لقمه و همه حالاتت باشی تا لایق تربیت این فرزند باشی.

تو قرآن خدا می فرماید هر کسی را بخواهیم هدایت می کنیم و هر کس را بخواهیم در گمراهی رها می کنیم و به نظر من ارزش یک مادر این جا مشخص می شه که چقدر وسیله هدایت فرزندش بوده، چقدر این فرزند رو آگاه و متدین بار آورده، چقدر تونسته معارف ناب و ریز اسلامی رو بهش منتقل کنه، خیلی چیزها که حتی خود مادر هم بلد نیست....

اما خدای مهربان ما می فرماید شما به آنچه می دانید عمل کنید آنچه نمی دانید به شما یاد داده خواهد شد و من شروع کردم عمل به چیزهایی که می دانم.....

خدایا ! دستم بگیر و راهم ببر

سیندختم در 4 سال و 11 ماهگی