چه تنی کرده تبت....

تجربه یک شب تب کودک برای هر مادری پیش می یاد کم یا زیاد، هی دست کشیدن روی سر کودک . درجه گذاشتن و نگران بودن و نگران بودن که  خاصیت مادر بودن انگار، هر کجای دنیا که باشی وقتی کودکی همه وجودت شده باشد انگار همه بچه های دنیا نگرانت می کنند، در جا کودکی می بینی ناراحت و گریان باید در آغوشش بگیری و دلداری اش بدهی، گویا مسئول تمام بچه های گریان دنیا شده ای....

حسی که از موقع تولد روشا دارم و راستش آزارم می دهد، دیدن بچه های دستفروش سر چهاراه اشکم را درمی آورد شنیدن صدای گریه کودک افکار آزار دهنده به ذهنم می آورد و من خسته شده بودم از نگرانی برای همه بچه های دنیا! من که حتی تنها از پس دخترک کوچکم هم بر نمی آیم.....

اما الان می دانم خدای بزرگ من خدای بزرگ همه بچه هاست از پدر و مادر به همه مهربان تر است دلش هزار برابر من برای هر گریه کودکی می سوزد و برای همین ما را موظف کرده از حال فامیل و همسایه مان خبر دار باشیم تا دلی شکسته نباشد و سری گرسنه به بالین نرود و این ها موهبت های خدا برای ماست....

-------------------------------------------

شبی که روشا تب داشت و من هراسان بالای سرش بودم ، خوابم برد در کمال تعجب چون من حتی شای دیگر هم حداقل 4 بار بیدار می شوم و به دخترک سر می زنم اما خوابم برد و صبح دخترک سرحال بود و تب نداشت انگار خدا به من ثابت کرد از مادر روشا هم به او مهربان تراست

خدایا! به بزرگی سه ساله امام حسین!

به اشک هایی که ریخت و غصه هایی که خورد با آن دل کوچکش

خودت نگهدار همه بچه ها باش

همه را در پناه خودت تربیت نما

دخترک مرا هم در پناه خودت بگیر