کودک بازی می کند و می آموزد

چنس این گونه اظهار داشت: بازی همانند عشق است، هر کسی می داند آن چیست، لیکن هیچ کس نمی تواند آن را تعریف کند.

استفاده از فانتزی(تخیل):بازی های نمادین و فرضی ، یک فعالیت طبیعی  همراه با سیر تکاملی در کودکان می باشد.بازی نه تنها یک عامل محوری بلکه عنصری حیاتی برای دوران رشد در کودکان است. بازی می تواند برای گونه های مختلفی از حیات از جمله انسان به اهمیت تغذیه و خواب باشد. شبیه سازی های فیزیکی و حسی بسیار قوی هنگام بازی به مدارهای مغز کمک می کند و مانعاز دست رفتن نورون ها می شود. بازی می تواند احساسی از قدرت و کنترل را به کودک بدهد که ناشی از حل مشکلات و مهارت یافتن در تجربیات ، ایده ها و مسائل جدیداست.در نتیجه به حس اعتماد به نفس کودک کمک می کند

قصه گویی و استفاده از بازی های روایتگرا این امکان را به کودکان می دهد تا در یک بازی خیالی و دو جانبه شریک شوند.

تخلیه ذهنی: این نوع تخلیه هیجانی باعث آزاد سازی و به سرانجام رسیدن مسائل آزار دهنده گذشته می شود که به نوعی محدود و یا دچار وقفه شده اند. این کار از طریق ابراز احساسات مانند گریه کردن یا فعالیت هایی مانند ترکاندن بادکنک، ضربه زدن، یا سوزن زدن به کیسه های پلاستیکی پر از هوا انجام می گیرد.تخیلیه احساسی عنصری بسیار مهم در روان درمانی است.

بازی باعث تسهیل ایجاد وابستگی مثبت بین مادر و کودک می شود .

قضاوت اخلاقی: پیاژه برای اولین بار به این نکته اشاره کرد که ایجاد نقش های مختلف و اعمال آن ها به صورت یک فرایند طبیعی در بازی های خودمانی بین کودکان که کسی بر آنها نظارت ندارد تجربه  ای حیاتی و لازم برای رشد و بلوغ قضاوت های اخلاقی است. تجربه بازی به کودکان کمک می کند از مراحل اولیه حقیقت اخلاقی فراتر روند که در آن قوانین به عنوان محدودیت های خارجی نگریسته می شوندکه بزرگترها آن هارا ایجاد کرده اند.به این شکل این مسائل برای آنها تبدیل به اخلاقیاتی می شود که بر پتیه اصول همکاری و برابری بنا شده است.

همدلی: کودکان از طریق ایفای نقش های گوناگون در بازی می توانند ظرفیت همدلی و انتقال فکری را در خود ایجد کنند یعنی قادر شوند مسائل را از دیدگاه افراد دیگر نیز ببینند. نوعدوستی، رعایت حال دیگران، یکدلی، روحیه اجتماعی بودن

قدرت: هنگام بازی کودک احساس قدرت کرده و همه چیز را تحت اختیار خود فرض می کنند.آن ها می توانند دنیای بازی خود را به گونه ای طراحی کنند که در تطابق با خواسته ها و آرزوهایشان باشد.

احساس خود بودن: کودکان از طریق بازی و رویکردهای کودک – محور آغاز به پذیرش کامل خود می کنند. و این امکان برای آنها فراهم می شود تا خودشان باشند. بدون ترس از قضاوت شدن .بای در حضور فرد بزرگتری که با کودک صمیمی است در واقع همان فرصتی است که تجربیاتی در آن به وجود می آید که عمق مفهوم آنچه که به آن خود حقیقی فذد اطلاق می شود شکل گیرد.

حل کردن مشکلات همراه با خلاقیت: پژوهش های متعددی نشان داده است که بازی و دارا بودن این خصیصه مرتبط با افزایش خلاقیت و تفکر واگرا در کودکان می باشد.از آنجا که در بازی خود فرایند مهم تر از محصول و نتیجه نهایی است کودکان اغلب آزادانه و بدون ترس از مسائل بهدی به اکتشاف و ادراکی جدید می رسند که به آنها در حل مشکلات شان کمک می کند.

واقعیت آزمایی: تجربیات به دست آمده در بازی به کودکان اجازه می دهد به نوعی شرایط اجتماعی را تمرین کنند و حقیقت را از مسائل غیر واقعی و خیالی تشخیص دهند.مشغولیت مداوم در این بازی های نمایشی باعث ایجاد قوه ی تشخیص بهتر برای درک تفاوت بین حقیقت و مسائل خیالی در کودکان می شود.

تمرین رفتارهای گوناگون: رفتارهای بهنجار اجتماعی مانند شهامت و اجتناب از خشونت می تواند در محیط بای تمرین داده شوند. متخصصان کودک و بازی درمانی قادرند رفتارهای جدیدی را که انطباق بیشتری با کودکان دارنداز طریق بازی و الگو سازی ارائه دهند.به این شکل کودک می تواند ب طور مکرر آنها را تمرین کند تا از بدست آمدن این مهارت ها در او حصول اطمینان شود.